In 2014 verscheen de nieuwe horrorgame van Shinji Mikami, de bedenker achter de welbekende Resident Evil-games. De game was een succes door zijn smerige psychologische horror, maar kreeg alsnog wat kritiek. Nu is er een sequel om deze kritieken weg te vagen. Maar of dit lukt…
Terug de STEM in
The Evil Within 2 begint een aantal jaar na het einde van deel 1 en detective Sebastian Castellenos krijgt te horen dat zijn dood gewaande dochtertje toch in leven blijkt te zijn, al is ze wel in gevaar. Om haar te redden moet hij terug het apparaat in waar hij met man en macht uit wist te ontsnappen. Long verwarrend verhaal short; de STEM is een apparaat waar meerdere mensen aan gekoppeld worden, waarna ze in een digitale wereld terechtkomen waar iedereens angsten en nachtmerries rondlopen. Oftewel The Matrix, maar dan in horrorformaat.
Je zou haast zeggen dat Sebastian de trippende gebeurtenissen en nachtmerriemonsters uit het eerste deel niet heeft meegemaakt, want bij alles wat hij tegenkomt slaat hij wel een “What the F is going on” en kijkt hij de helft van de tijd alsof hij water ziet branden.
Het verhaal zelf komt wat langzaam op gang, maar weet zich naarmate de game vordert steeds verder op te bouwen. Met een verhaallijn van rond de vijftien uur krijg je ook een flinke hoeveelheid uren aan content voorgeschoteld. Dit alles gaat gepaard met horror die op het ene moment psychedelisch is en op het andere moment regelrecht elementen uit de traditionele Japanse horror zoals The Ring of The Grudge lijkt te pakken. Om dat verder af te wisselen met pure ranzige ‘gore’ waar ik af en toe kokhalsneigingen van kreeg.
Open omgevingen
Waar het eerste deel een lineaire ervaring was waar de game je aan de hand door het verhaal heenliep, is er voor The Evil Within 2 gekozen om de speler wat meer vrijheid te geven door de introductie van onder andere het stadje Union. Sebastian loopt hier van objective naar objective, maar tegelijkertijd heb je de mogelijkheid om de verschillende huizen van Union te doorzoeken op zoek naar bouwmaterialen. Deze bouwmaterialen kan je weer gebruiken om upgrades te bouwen of om kogels te ontwikkelen.
Hoewel sommige vijanden niet uit te schakelen zijn en je daar simpelweg voor dient te vluchten, zijn er genoeg monsters die wel uit de weg geruimd kunnen worden met vuurwapens. Een enkele headshot is vaak echter niet genoeg waardoor je meerdere kogels moet afvuren. Hier komen we meteen uit bij de schaarste aan kogels. Dit is namelijk een rasechte survival horror game waar je continu moet letten op de hoeveelheid kogels die je hebt en de situatie die je voorgeschoteld krijgt. Nadenken of je het gevecht wel wilt aangaan, of toch net even die groep vijanden wilt ontwijken is een must.
De semi open wereld van The Evil Within 2 is een gedurfde toevoeging waar overduidelijk is geleend van de klassiekers Resident Evil 4 en Silent Hill, maar het werkt lang niet altijd even fijn. Het gebeurde mij meerdere keren dat ik onderweg naar mijn objective werd tegengehouden door een onverslaanbare vijand en ik daardoor een andere route moest nemen. En waar er verschillende sidequests te vinden zijn, zijn deze lang niet altijd even interessant om uit te voeren. Wat meer variatie hierin had geen kwaad gekund.
Conclusie
De open wereld van The Evil Within 2 mag dan deels geslaagd zijn, de gehele horror vibe gaat weer voor de volle 100%. De verhaalvertelling komt wat langzaam op gang, maar weet de draad weer op te pakken naarmate je verder speelt. Dit is een game die je in het donker moet beleven het liefst met een headset op. Als je durft tenminste…