Wat direct opvalt aan de Europese release van Battle: Los Angeles (zoals het in de V.S. heet), is dat er ‘World Invasion’ voor de titel is gezet. Vermoedelijk omdat je aan het verhaal zelf nauwelijks door hebt dat, naast Amerika, ook de rest van de wereld betrokken is bij een allesvernietigende strijd tegen vijandig buitenaards leven.
De aarde wordt plotseling aangevallen door aliens, die via een cluster meteorieten onze dampkring zijn binnengedrongen. Dat wereldwijd grote steden worden verwoest, krijgen we mee via de overal aanwezige televisies, die in elk huishouden aanstaan. Wonderlijk, wanneer je de totale verwoesting daaromheen ziet, dat de stroom het überhaupt doet en dat TV-stations nog in staat zijn om uit te zenden.
Alleen Los Angeles houdt nog stand en om onverklaarbare reden wordt een heel peloton ingezet om een handjevol mensen te redden dat vastzit in het door aliens bezette Santa Monica. Het peloton heeft drie uur de tijd voordat de Amerikaanse luchtmachtbasis de boel plat zal bombarderen. Sergeant van de marine, Michael Nantz (Aaron Eckhart), staat op het punt om met pensioen te gaan, maar wordt op het nippertje weer teruggeroepen om het peloton aan te voeren in de eindstrijd tegen de zeer moordlustige aliens.
Etnische diversiteit
Eckhart (The Dark Knight) past verrassend goed in de rol van Sergeant en doet zijn uiterste best om wat te maken van de vaak lachwekkende dialogen. Helaas bestaat de rest van het peloton uit vlakke, eentonige karakters waarvan de clichés al beginnen bij de politieke correctheid van hun etnische diversiteit. Als de aliens nog een beetje eng waren geweest had dit een hoop goed gemaakt, maar helaas zijn ook deze niet spannend om naar te kijken. Hier is gekozen voor een soort robots die bestuurd worden vanaf een moederschip en feitelijk niets anders doen dan alles herhaaldelijk overhoop knallen.
Wie houdt van schietgrage actiespektakels vind in Battle: Los Angeles wellicht zijn film en het kan niet ontkend worden dat de vaart er in ieder geval wel goed in zit. Het mist echter wel de inhoudelijke spanning die aanwezig is in films met een vergelijkbaar verhaal zoals Independence Day, War of the Worlds of het prachtige Monsters uit 2010. Daarnaast is Battle: Los Angeles Amerikaanse borstklopperij pur sang. Een film waarin iedereen een held is en geen man wordt achtergelaten. Jammer dat ze hierbij zijn vergeten eerst het publiek mee te krijgen.