In de eerste scene van The Selfish Giant zie je al meteen dat dit een ongewoon drama is. De twee jonge koperdieven Arbor en Swifty vluchten weg op een pony.
Pony’s en paarden spelen dan ook een belangrijke rol in dit zwaarmoedige drama van regisseur Clio Barnard. De setting hebben we vaker gezien in Britse films: gebroken gezinnen aan de onderkant van de maatschappij. Hoofdpersoon Arbor is een 13-jarige schoffie met het hart op je juiste plaats, maar geboren voor het ongeluk.
Verzamelen van schroot
Het gaat allemaal mis als hij opkomt voor zijn vriend Swifty die het pispaaltje is op school. Door deze vechtpartij worden beiden geschorst. Swifty baalt van deze beslissing, maar Arbor ziet kansen: door het verzamelen van schroot kunnen ze geld verdienen. Voor zichzelf, maar ook om hun door schulden geplaagde families te helpen. In eerste instantie gaat dat heel goed, maar Arbor ziet in te veel dingen handel en brengt zichzelf en zijn beste vriend in grote problemen. Lichtpuntje in deze ellende is de liefde van Swifty voor paarden. Het lijkt erop dat hij als jockey uit de dagelijkse sleur kan ontsnappen.
The Selfish Giant is losjes gebaseerd op een kort verhaal van Oscar Wilde uit 1888. De reus in dit verhaal is de schroothandelaar Kitten die misbruik maakt van de twee jongens door ze vuil werk op te laten knappen. Het is echter niet het verhaal dat de meeste indruk achterlaat, maar het sterke acteerwerk van de twee jonge hoofdrolspelers. Zonder noemenswaardige ervaring zetten zij hun rollen uitstekend neer. Ook is er lof voor Clio Barnard door te laten zien dat het genre van de hopeloze working class in industrieel Engeland dat we kennen van Ken Loach en Mike Leigh nog steeds springlevend is.