Ik ben opgegroeid met Star Trek. Als kleine jongen vond ik de ruimtereizen van de verschillende captains heerlijk om naar te kijken.
Toen de eerste beelden van Star Trek: The Video Game online kwamen was ik enthousiast. Zou dit dan eindelijk weer een goede Star Trek game worden en dan al helemaal rond een filmlicentie?! Waarom ik steeds in die illusie blijf trappen, is mij een mysterie.
Verhaal
Star Trek: The Video Game is qua verhaal geen typische movie-game, in de zin dat het niet specifiek een film volgt. Het verhaal speelt zich namelijk af tussen de twee J.J. Abrams-films. Kijkers van de eerste Abrams film weten vast nog wel wat er met de Vulcan-thuisplaneet is gebeurd. De Vulcans hebben een apparaat ontwikkeld, waarmee zij een nieuwe planeet bewoonbaar kunnen maken en hun beschaving opnieuw kunnen oprichten. Het ‘Helios’-apparaat wordt al snel gestolen door de reptielachtige aliens de Gorn. Fans van het eerste uur herkennen deze bad guys vast nog uit één van de eerste afleveringen.
Het is een typisch Star Trek-verhaaltje en het pikt zelfs momentjes uit The Wrath of Khan. Er zitten duidelijke referenties in naar de series zoals Dr. Bones zijn iconische: “I’m a doctor not a…” teksten. Stemmen zijn van de acteurs en zijn erg goed ingesproken. De voice acting is dan ook van een hoog niveau. Chris Pine speelt weer zijn jonge, humoristische versie van Kirk en zijn gesprekken met Spock zijn erg vermakelijk om aan te horen. Het verhaal en het stemmenwerk is dan ook wel het enige positieve wat ik over deze game kan vertellen.
Coöperatieve sukkel
Aan het begin van de game moet je kiezen als wie je het spel gaat spelen. Ga je voor de jonge, bijdehante Kirk of voor de kalme doordachte Spock. Uiteindelijk maakt het helemaal niet uit met wie je speelt, want ze spelen allebei precies hetzelfde. Het enige verschil tussen de twee zijn hun basiswapens en dat Spock over een mind-meld waarmee hij extra informatie uit vijanden kan halen.
De game werd voor de release gepromoot als een groots coöperatief spel. Helaas blijkt dit in de game zelf flink ondergesneeuwd te zijn. Het coöperatieve element bestaat merendeel uit het samen openen van deuren, elkaar op een hoger richeltje helpen, of het oplossen van simpele puzzels. Een enkele keer probeert de game het wat te verfrissen met een lastigere samenwerkingspuzzel.
Al krijg je de mogelijkheid raad ik het je echt aan om de game met een online partner te spelen. De computergestuurde Spock/Kirk is te achterlijk voor woorden. Op momenten dat je wordt aangeraden om te sluipen, rent je partner zonder problemen vlak voor vijanden langs en knalt hij er rakelings op los. Mocht het gebeuren dat je wordt neergeschoten door een vijand, kan het gebeuren dat je compagnon je lekker laat liggen en er vandoor gaat zonder je te healen.
Wil je de Enterprise besturen in een gaaf ruimtegevecht? Je krijgt een enkele keer de mogelijkheid om vijanden uit de lucht te knallen. Het schip zelf is niet te besturen. Het enige wat je mag doen is de schilden omhoog halen en een beetje schieten. Dat is al een lichte domper maar het wordt nog minder. Zonder enige uitleg van besturing wordt je de missie in gegooid en de eerste paar minuten heb je geen idee wat de bedoeling is. Een gemiste kans!
Grafisch rampenplan
Op grafisch vlak is de Star Trek game een ramp. De game wordt getergd door meerdere bugs en glitches. Zo is het mogelijk om dwars door de karakters heen te lopen. Als je dit een beetje ongelukkig timed krijg een walgelijke kruising tussen Kirk en Spock te zien. Maar niet alleen visuele glitches zijn aanwezig. Het gebeurde een aantal keer dat ik de game opnieuw mocht opstarten. Zo bleef Spock in de eerste vijf minuten al haken achter een muur, waardoor ik de game opnieuw kon opstarten. In de tweede poging verdween Spock opeens dwars door de vloer wat resulteerde in het laden van m’n vorige savefile.
Oké, een klein complimentje voor de omgevingen mag gegeven worden. De verschillende buitenlocaties die je bezoekt zien er uniek en speciaal uit.
Een aantal missies spelen zich aan boord van de Enterprise. Het verkennen van de Enterprise had veel uitgebreider gekund. In Star Trek sprint je van gangetje naar halletje om daar alles kapot te schieten, zonder ook maar het schip echt te kunnen ontdekken. Dat is in mijn ogen ook het grote probleem van Star Trek. Het verkennen, waar het hart en de ziel van Star Trek in zit, is amper terug te vinden in de game. Het spel bevat de iconische Tricorder, maar het gebruik ervan is amper aanwezig. De momenten dat je hem gebruikt zijn voor het wijzen van de weg, collectibles te scannen die je weer ervaringspunten geven en het oplossen van sommige puzzels.
Conclusie
Het idee van een Star Trek third person shooter had erg veel potentie en op sommige momenten laat Digital Extremes zien dat ze ook goede ideeën hadden voor deze game. Jammer genoeg hebben zijn geen van deze ideeën ver genoeg ontwikkeld. Voeg daar de rampzalige graphics en glitches aan toen en je hebt een game die je het beste kan vermijden, zelfs als Star Trek fan…
Marc de Haas