Er werd de hele week al gewaarschuwd: de hittegolf die zich over de volledige continentale Verenigde Staten had uitgespreid, zou vrijdag zijn climax bereiken. Temperaturen van 40 graden of meer, gevolgd door zware onweers- en hagelbuien. Laat vrijdag nou net de openingsdag zijn geweest van het jaarlijkse Pitchfork Festival…
Biersponsor
Het was inderdaad warm op vrijdag. En vochtig. En daardoor redelijk rustig gedurende de dag. Frankie Rose opende op het kleinste podium met haar eigen project, dat muzikaal gezien keurig het midden houdt tussen haar vroegere bands Vivian Girls en Best Coast. Prima muziek om onder de bomen de schaduw op te zoeken en vanaf een picnic-kleed te beluisteren. De roots-rocker Mac DeMarco had zich vervolgens de “micro-brews” van biersponsor Goose Island duidelijk goed laten smaken: hun set gleed van leuke eigen liedjes al snel af naar flauwe coverpogingen (Taking Care of Business? Enter Sandman?).
Woods bracht het publiek met een puntige set weer terug in het festival-ritme, waarna het tijd werd voor de eerste grote naam: Wire. Eind jaren 70 een grootheid in de post-punk scene, bestaat de band inmiddels uit een aantal mannen op leeftijd. Maar verwacht hier geen Rolling Stones-achtige show met hits die makkelijk mee te zingen zijn: Wire is live nog net zo meedogenloos als voorheen. Minpunt is het feit dat het geluid hier wel heel erg door de tijd is ingehaald. Het publiek bestond dan ook voornamelijk uit muziekhistorici en de 10% oudste aanwezigen op het terrein; aan nieuwere generaties ging dit concert geheel voorbij.
Joanna Newsom, solo met alleen harp en piano als begeleiding, had duidelijk bij de geluidstechnici aangegeven dat haar optreden intiem moest worden. Er was alleen een probleem: ze speelde op het hoofdpodium. Deze combinatie had tot gevolg dat alleen de mensen die de genadeloze zon waagden te trotseren iets konden horen van een rommelig, charmant en meeslepend optreden.
Evacuatie
Inmiddels begon Moeder Natuur van zich te laten horen: de hemel werd groen, en de bliksem begon rondom het festival terrein de zonsondergang op te lichten. Van intimiteit was bij hoofdact Björk dan ook geen sprake: naast het natuurgeweld was ze met een volledig koor als begeleiding naar Pitchfork gekomen. En eigenlijk klopte het ook wel: haar muziek over natuur en het universum, terwijl naast de (minimale) lichtshow de bliksemschichten voor een indrukwekkend plaatje zorgden. En het doet me genoegen te zeggen dat haar stem weer als vanouds was. Het repertoire was enigszins gezapig (veel werk van Vespertine, en op Army Of Me na veel introvert ouder werk), maar de presentatie maakte veel goed. Grote domper op de feestvreugde kwam om half 10: “The National Weather Service told me to get off the stage“. En daarmee was de kous af: dag 1 werd met ruim een half uur ingekort, en de apotheose van het optreden van Björk zal voor altijd een mysterie blijven. Dit overigens in tegenstelling tot Pearl Jam: die band speelde tegelijkertijd in het stadion van de Chicago Cubs, dat ook werd geëvacueerd. Daar kwam de band na de gigantische onweersbui om middernacht weer terug en speelde verder. Wij zagen veel teleurgestelde gezichten van mensen die hun kaartje specifiek voor Björk hadden gekocht, en hopen dat ze deze mensen beloond met een snelle comeback naar Chicago.
Tekst: Jacco Kuipers
Foto’s Swimfinfan