Het debuutalbum van Lanterns on the Lake. Ikzelf ben fan van excentrieke bandnamen, omdat deze vaak garant staan voor ontzettend mooie muziek. Uiteraard zijn er altijd uitzonderingen. Lanterns on the Lake is dat echter niet, want wat de band op Gracious Tide, Take Me Home laat horen is mooi. Heel mooi.
Openingsnummer Lungs Quicken begint met een loopje dat prima zou passen in het repertoire van menig post-rock band terwijl de rest van het nummer de dromerige toon voor de rest van het album zet. Omdat dromerige albums het gevaar bevatten de luisteraar niet te kunnen blijven boeien, heeft de zeskoppige band uit Newcastle het album overgoten met een mysterieuze spanning. Je hebt tijdens het beluisteren steeds het gevoel dat er wat dreigt. Als een klein scheepje, midden in de nacht, op een spiegelgladde zee. Het enige licht komt van een vuurtoren, kilometers in de verte. Een serene aanblik, maar in de duisternis ligt het gevaar op de loer. Te wachten op een misstap.
Maar een misstap begaat Lanterns on the Lake niet. Integendeel. De bandleden, die op de een of andere manier allemaal met elkaar verbonden zijn (broers, oud-klasgenoten, oud-bandleden en een echtpaar), weten de liedjes moeiteloos om te zetten in een visueel schouwspel op het binnenste van je oogleden. Ballads (het schitterende Blanket of Leaves) laten zich afwisselen door iets krachtigere nummers (A Kingdom) en breien het tot een geheel om bij weg te dromen. Een debuutalbum om je ogen bij te sluiten en je onder te laten dompelen in zijn schoonheid.
Niels van den Berg