Net nu aan het einde van het jaar muziekliefhebbers en journalisten hun jaarlijstjes af hebben, komt Kanye West met dit album op de proppen.
De laatste tijd kwam de rapper alleen maar met rare fratsen en zijn enorme ego in het nieuws, maar intussen levert hij wel een briljant album af. De Sgt. Peppers van de hiphop wordt al wel geroepen, maar daar heeft Kanye in het nummer Gorgeous zo zijn eigen mening over: “what’s a black beetle anyway, a fucking roach”
Toch is na het beluisteren van dit album Kanye West met gemak een genie te noemen. De muziek is rijk, duister, diep, bezwerend en grijpt je daarom met iedere draaibeurt verder bij je strot. Wat aan het begin meteen opvalt is de lengte van de nummers. Runaway, het prijsnummer van het album duurt 9 minuten en The Blame Game bijna 8. Dat de nummers niet gaan vervelen zegt heel erg veel. Over het algemeen moet een rapnummer het hebben van een lekkere beat en een aanstekelijke rap, maar daarmee houd je nooit minutenlang de aandacht vast.
Hufterig gedrag
In een aantal nummers lost Kanye West dat op door uitstekende gasten uit te nodigen. Zo laat op Monster Nicki Minaj een briljante rap horen en zorgt folkzanger Bon Iver voor de afwisseling. In het nummer dat daarna volgt So Appelled zorgen onder andere Jay-Z en RZA voor het vuurwerk, maar er is meer dan raps. Vooral eerdergenoemde Runaway laat horen dat hiphop door albums al deze een volwassen en serieus genre is. Het nummer begint met een rustige repeterende piano en een kalme beat, waarna Kanye in een persoonlijke rap zijn excuses aanbiedt voor zijn hufterige gedrag waarna een bezwerend outro met strijkers, piano en talkbox de 9 minuten volmaken.
Kanye West blijft een rare snuiter, maar zijn muziek maakt heel veel, zo niet alles goed.