De waarheid over de zaak Harry Quebert is een boek met heel veel lagen. Het gaat over schrijven, de liefde en menselijke drijfveren, maar is tegelijkertijd ook een detectiveroman. Na het lezen van de ruim 600 bladzijden baalde ik dat het boek uit was. Pas dan besef je pas echt wat voor meesterwerk Joël Dicker heeft gemaakt.
In het boek draait het om meerdere personen die allemaal een belangrijke rol opeisen, maar het begint en eindigt met schrijver Marcus Goldman. Auteur van een enorme bestseller, maar aan het begin van dit verhaal kampt hij met een enorm writers block. Hij besluit zijn oude vriend en mentor Harry Quebert op te zoeken. Deze Harry was in de jaren 70 verantwoordelijk voor misschien wel het belangrijkste boek van de 20ste eeuw: De Wortels van het Kwaad. Harry biedt Marcus aan om te blijven logeren in zijn prachtige huis in het dorpje Aurora aan de kust van New Hampshire. Terwijl Harry met raad en daad probeert Marcus aan het schrijven te krijgen ontdekt deze dat zijn oude vriend ten tijde van het schrijven van zijn succesroman een relatie had met een meisje van 15.
Verdwijning en moord
Het verhaal komt in een sneltreinvaart terecht als een tijd later, als Marcus weer in New York zit het lijk van dit meisje in de tuin van Harry blijkt te liggen. De politie wijst direct naar Harry als de schuldige aan de verdwijning en moord van deze Nora Kellergan, maar Marcus gelooft in zijn onschuld en reist naar Aurora om onderzoek te doen naar deze zaak. Langzaam maar zeker ontdekt Marcus wat er allemaal heeft plaatsgevonden in de zomer van 1975. Hierbij komt hij voor de ene na de andere verrassing te staan en krijgt hij de inspiratie om hierover een boek te schrijven.
De eerste paar honderd bladzijden zijn vooral spannend vanwege het feit dat Marcus steeds meer komt te weten over de zaak en vanwege de gesprekken tussen de twee schrijvers, maar daarna kantelt het verhaal en blijkt niets wat het lijkt. Schuldig en verdacht lopen door elkaar heen en heel veel inwoners van Aurora (en omgeving) blijken een duister verhaal met zich mee te dragen. Tegelijkertijd is er ook de pers, de uitgever van Marcus die geld ruikt en de publieke opinie. Het is zonde om in een recensie te veel weg te geven van dit verhaal, maar het is heel knap hoe Dicker de lezer steeds op het verkeerde been zet. Zeker in het laatste deel van het boek gaat de lezer van cliffhanger naar cliffhanger en gooit Dicker het verhaal nog een paar keer goed overhoop. Er waren momenten dat ik me daarbij afvroeg of dat niet te veel van het goede was, maar al snel kwam ik tot de conclusie dat het verhaal ondanks alle wendingen nog steeds klopte en er door deze wendingen geen gaten of onjuistheden naar boven kwamen.
Joël Dicker heeft op geniale wijze een verhaal met heel veel lagen geschreven die de lezer zal meeslepen en ervoor zorgt dat je het boek niet weg kunt leggen. Ik geef toe dat de vorige zin uit heel veel clichés bestaat, maar dit boek is zo goed dat al die clichés ook echt van toepassing zijn.