Recensie: Florence + The Machine – Effenaar, Eindhoven

florence effenaar1 klein

Als je nogal teleurgesteld bent door het tweede album van Florence + The Machine, Ceremonials, moet je misschien niet naar een showcase voor dit album gaan, ook niet als het gratis is. Gelukkig speelde Florence nog vier nummers van haar eerste plaat, Lungs.

De roodharige Florence Welch doet op Valentijnsdag voor een eerste Ceremonials promo-optreden de Lage Landen aan. Randstedelingen, Brabanders en Vlamingen staan van tevoren gebroederlijk in de regen te wachten voor de Effenaar. Platenmaatschappij Universal gaf kaartjes weg via Facebook en Twitter. VPRO’s 3voor12 maakte een liveregistratie van het optreden voor de thuisblijvers.

florence effenaar2 klein

Aan het visuele visitekaartje is veel aandacht besteed. Kerkachtige glas-in-lood decoraties, een art-deco microfoonstandaard en de voltallige band strak in het pak danwel jurk. Als een rode Valentijnsroos steekt Florence af tegen haar in het zwart geklede band. De fragiele zangeres ziet er fraai uit in een vloerlange rode jurk met kant. Dat ze een stijlicoon is blijkt ook uit de vele Florence-wannabe’s die vanavond aanwezig zijn. Ietwat schuchter begint ze aan haar optreden. Met ‘Only for a Night‘ en single ‘What the Water Gave Me‘ bijt ze het spits af. Haar handen bewegen sierlijk alle kanten op. Haar hoofd legt ze af en toe theatraal in de nek. Het is geen straf om naar Florence te kijken.

Twee drummers

Muzikaal gezien is het wat minder aantrekkelijk. Met twee drummers en twee toetsenisten klinken de nummers live zo mogelijk nog bombastischer dan op plaat. Het leidt nogal af van de veel mooiere harp en zang. Florence’s microfoon staat vrij hard afgesteld, misschien vanwege de liveregistratie. Ze kan flink uithalen met haar stem en doet dat ook vaak, waardoor ze soms eentonig gaat klinken en dat is zonde. Juist in de nummers waar wat meer variatie in zit, komt haar stem veel mooier uit. En die samenzang heeft zij al helemaal niet nodig. We willen alleen Florence haar stem horen. Dat is ook precies het probleem van Ceremonials, het is van alles te veel.

Dat er een zeer getalenteerde dame op het podium staat is duidelijk. Dat het optreden strak geregisseerd is en daardoor spontaniteit mist ook. Tegen het einde van de set raakt de boel wat losser en komen publiekslievelingen ‘Dog Days Are Over‘ en ‘Rabbit Heart‘ voorbij. De enthousiaste menigte en Florence zelf beginnen te dansen en te klappen. Nu wordt het leuk, denk je dan. Maar helaas, de band vertrekt alweer van het podium om daarna voor slechts één nummertje, ‘No Light, No Light‘, terug te komen. Het is zeker geen straf om Florence live te zien, maar echt memorabel was het optreden niet. Hopelijk gaat ze dit optreden op 1 april in Paradiso vele malen overtreffen.

Recensie: Saskia Naafs
Foto’s: Candice von der Wehl