Nu Metal! Kent u die uitdrukking nog, beste lezer? Een jaar of tien geleden werd de alternatieve muziek gedomineerd door bands die de riffs uit hardcore, het volume uit metal, en de beats uit hiphop combineerden in een explosieve mix. De kleding was van Dickies of Carhartt, de schoenen van Vans of Airwalk, en de portemonnee hing met een ketting aan de spijkerbroek.
Korn was het meest zwartgallig, Limp Bizkit het meest puberaal, Incubus het meest melodieus, en dan waren daar ook nog de mannen van Deftones, aangevoerd door charismatische frontman (en alternatief sexsymbool) Chino Moreno. Ze waren nergens “het meeste” in, of het zou subtiliteit moeten zijn. Los van de uitbarstingen is Moreno ook gezegend met een goeie rap en een ingetogen zangstem. Koppel dit aan een aantal kwalitatief sterke albums (Adrenaline, White Pony, Around The Fur) en de band was gedoodverfd tot meer relevantie dan veel van hun soortgenoten. Zaterdagavond stond het vijftal in de Riviera Theatre in Chicago, voorafgegaan door de mathrockers van Dillinger Escape Plan.
Belachelijk hoog niveau
Uw recensent had, om heel eerlijk te zijn, geen live-ervaring met Dillinger Escape Plan. Enige cognitieve dissonantie was dan ook aanwezig: de combinatie van hipster-uiterlijk (baarden, skinny jeans, strakke bloesjes), extravagante podium-presentatie en het bijna belachelijke hoge niveau van de instrumentalisten past op het eerste gezicht niet bij het soort muziek waar de band in specialiseert. Het maakte de mannen niet uit dat het publiek even moest wennen: met constant opjutten (gitarist Jeff Tuttle kwam gedurende het optreden OP de speakermuren terecht) en een verwoestende set werd het publiek op vakkundige wijze murw gemaakt voor de hoofdact. Waarna nog doodleuk werd opgemerkt dat de aftershow een uur later zou beginnen. Respect.
Als de “startbaan” voor Moreno op het podium wordt aangelegd begint het publiek wat onrustig te worden, en bij de eerste noten van Diamond Eyes barst de moshpit beneden los. Beneden, want Riviera Theatre is een verbouwd klassiek theater, met een “beneden” met staanplaatsen en een “boven” met zitplaatsen. En daar was ook meteen de verdeling: waar de 16-jarige kids (die nog niet geboren waren toen Adrenaline uitkwam) beneden volledig los gingen, zat boven vol met 30-plussers die vaak met de ogen dicht zacht mee zaten te zingen.
Afgetraind
De band stelde niet teleur met een Greatest Hits show (Be Quiet and Drive, My Own Summer, Minerva) en een nog steeds spetterende podiumpresentatie. Hoewel de haarlijnen en buiklijnen wat teruggedrongen respectievelijk vooruit waren gegaan, viel het ons op dat we Moreno nog nooit zo afgetraind hebben gezien. Daarbij moet worden opgemerkt dat het oude tijdverdrijf “kijken wanneer zijn broek definitief afzakt” nog steeds mogelijk is.
Na een bomvolle set gingen de zaallichten even aan, maar al snel was de band terug met de combinatie Root en 7 Words (met daarin een stuk uit Katy Perry’s Firework) als toegift. Bij het vertrek was pas goed te zien aan het aantal kapotte shirts dat het ook beneden gezellig was. En daarmee bereiken we de conclusie dat Deftones en de muziek die de band vertegenwoordigt misschien geen “bleeding edge” meer is, maar dat de band nog steeds piekfijn weet hoe een goeie show moet worden gegeven.