Voor ik het album ‘lll’ voor mijn neus kreeg kende ik Chickenfoot alleen van naam en een enkel nummer op YouTube. Ik wist dus niet veel van de band af, laat staan dat het een ‘Supergroep’ is die bestaat uit de drummer van The Red Hot Chili Peppers, twee ex-leden van Van Halen en Joe Satriani de gitaarvirtuoos. En dat terwijl de band toch al in 2008 is opgericht en dit alweer het tweede album is wat ze uitbrengen, onder welke steen lag ik de laatste tijd?
Die tien tracks die het album rijk is vormen een prima geheel. Het zijn pakkende rocksongs met af en toe een rauw randje maar ze zijn zeker niet te rauw voor het grote publiek. De songs vinden het midden tussen The Rolling Stones, Daughtry en Black Stone Cherry. De ritmes van de drum zijn pakkend en makkelijk te behappen en zo is ook het gitaarwerk. Het is allemaal niet heel ingewikkeld en moeilijk, af en toe gooit meneer Satriani er nog wel een flinke solo uit maar veel ingewikkelder dan dat wordt het niet. Misschien zit daar juist de kracht in. De nummers steken allemaal goed in elkaar en toch is het allemaal niet over the top. Ook de opbouw van het album is prima met hier en daar een stevig nummer, voor Chickenfootbegrippen, zoals ‘Alright Alright‘ en ‘Three And A Half Letters‘ afgewisseld met nummers die naar een ballad neigen zoals ‘Up Next‘ en ‘Big Foot‘. De vreemde eend in de bijt is het nummer ‘Dubai Blues‘ wat meer een gesprokenwoord is met een gezongen refrein tussendoor en enigszins vreemd uit de toon valt maar het stoort niet.
Al met al vind ik het een fijn album om te luisteren. Het is een lekker tussenalbum, niet te ruig en hard maar ook niet te zacht en jankerig. Ik ga toch nog maar eens het eerste album erbij zoeken denk ik, kijken of ik die net zo kan waarderen als deze.
Hein de Rooi