Het leven van Elyria Riley lijkt in veel opzichten perfect, althans voor de buitenwereld. Toch besluit ze redelijk impulsief op een dag een enkele reis met het vliegtuig van New York naar Nieuw-Zeeland te nemen en alles achter zich te laten.
Het boek Niemand is ooit verloren is het debuut van de Amerikaanse schrijver Catherine Lacey. Door lovende kritieken in onder andere The New Yorker en The Wall Street Journal is ze in de VS al een literaire ster in wording. Met de Nederlandse vertaling die onlangs is uitgekomen moeten wij ook snel gaan volgen.
De titel van het boek is afkomstig uit het gedicht Dream Song 29 van John Berryman dat op de eerste bladzijden van het boek staat. Als je het gedicht na het lezen van het boek herleest, dan zul je ontdekken hoe mooi delen ervan in het verhaal zijn verwerkt. Van letterlijke quotes tot vergelijkbare gedachtespinsels. Het toont aan hoe knap het verhaal is geconstrueerd.
Catherine Lacey vertelt namelijk op bijzondere wijze het verhaal van de zoektocht van Elyria. Een zoektocht zonder daadwerkelijk doel. Of zoals Lacey het zelf schrijft:
“…ik wilde gewoon op weg ergens heen zijn, ik wilde voor altijd onderweg zijn zonder ooit aan te komen, want misschien was dat wel wat ik echt wilde: weggaan en weggaan en steeds maar blijven vertrekken en vertrekken, vertrekken en weggaan en weer vertrekken, onderweg zijn en nooit aankomen”.
Dit is een typische zin uit dit boek dat vol staat met prachtige, lange zinnen. Zinnen die je steeds op nieuw zal lezen. Niet omdat je niet begrijpt waar het over gaat, maar om dat ze zo mooi zijn. De lange zinnen geven ook perfect weer hoe Elyria steeds maar weer denkt en denkt over haar zoektocht, de dingen die ze achter heeft gelaten en de dingen die ze achter wilde laten. Het lukt een schrijver maar zelden om zo goed in het hoofd van een personage te kruipen en alle gedachten, onzekerheden, angsten en kleine geluksmomenten zo mooi in woorden om te zetten.