Recensie: Buffalo Tom – Skins

buffalo tom skins artwork

Herinnert u zich deze nog? Buffalo Tom, het trio uit Boston, dat in de jaren ’90 furore maakte op het alternatieve (festival-)circuit, en met het meesterlijke Taillights Fade een bonafide hit had? Ja, ze bestaan nog, en ze hebben een nieuw album dat deze week uitkomt: Skins.

De kracht van Buffalo Tom (een combinatie van Buffalo Springfield en de voornaam van drummer Tom [Maginnis]) was altijd het afwisselen van stillere momenten met geluidserupties, evenals hun voorliefde voor Americana. De eerlijkheid gebiedt ons wel te zeggen dat in de tijd dat hun meest succesvolle albums (Let Me Come Over en Big Red Letter Day) men nog niet helemaal wist dat het genre Americana zou gaan heten, maar dat geheel terzijde.

Vertrouwd

Al deze facetten zijn op het nieuwe album Skins ook weer aanwezig, waardoor de plaat bij een eerste beluistering meteen vertrouwd klinkt. De stem van zanger/gitarist Bill Janovitz is iets gruiziger geworden dan voorheen, en zit in een wat lager segment, maar is nog steeds herkenbaar. Gitaarpartijen zijn nog steeds breed aangeslagen akkoorden, veel songs hebben een vrouwelijke tweede stem en jawel, er zijn melodieuze gitaarsolo’s.

Voor mensen die bekend zijn met het trio is het dan ook prettig en vertrouwd thuiskomen bij “de nieuwe Buffalo Tom”. Daarin zit wel de zwakte: de band is muzikaal niet heel ver doorontwikkeld. Tracks als She’s Not Your Thing en Guilty Girls hadden zo in de jaren ’90 kunnen worden uitgebracht. De productie is daar ook debet aan: nog steeds is alles keurig opgepoetst, terwijl het soort alternatieve rockmuziek dat de band maakt tegenwoordig vaak wat minder gladjes wordt geproduceerd.

Juweeltjes

Dat wil niet zeggen dat Skins geen juweeltjes heeft. Don’t Forget Me, aangevuld met mandolineklanken, klinkt ronduit prachtig, en een bevlogen Janovitz is nog steeds “a force to be reckoned with”, zoals te horen valt op ondermeer Arise, Watch en de ballade Paper Knife.

Neemt niet weg dat de muzikale ontwikkeling de band wel heeft ingehaald. De lichtvoetige teksten passen eigenlijk niet meer in de droge humor (The National) of het sociaal-politiek geëngageerde (Arcade Fire) van de hedendaagse Noord-Amerikaanse alternatieve rock. Dat betekent dat Skins weinig groeipotentieel creëert voor de fanbasis van deze band. Op zich geen ramp – als we kijken naar het succes dat reüniebands als Dinosaur Jr. hebben in hun tours, lijkt Buffalo Tom goed te zitten voor de aanstaande tournee. En wij gaan ook gewoon weer kijken…