Recentelijk recenseerden we Shadow of the Tomb Raider, de nieuwste uit de reeks met de iconische Lara Croft in de hoofdrol. Zij is echter niet de enige beroemdheid die dit jaar een nieuwe game krijgt. Mega Man draait al flink wat jaren langer mee en heeft sinds kort een gloednieuw deel.
Hoewel het misschien anders voelt, kwam de laatste Mega Man niet zo lang geleden uit als dat je waarschijnlijk denkt. Deel 10 kwam namelijk in 2010 uit en waar deze en Mega Man 9 allebei nog de oude 8-bit grafische stijl hanteerden- waardoor het leek alsof je een NES-spel speelde – pakt 11 dit anders aan. Het is nog altijd een zijwaartse platformer, maar door de modernere graphics en nieuwe gameplay-mechanics voelt het net wat frisser aan. De grafische stijl zal niet voor iedereen zijn weggelegd, maar persoonlijk vond ik de tekenfilmachtige graphics goed passen.
Het concept is na al die jaren nog altijd hetzelfde: spring en schiet een weg naar het einde van het level, versla de eindbaas en krijg zijn power. Ga je iets verder kijken dan dat, dan is er ook bij Mega Man 11 een ‘perfecte’ volgorde om de bosses te verslaan. Bepaalde powers werken weer beter tegen een andere eindbaas en het uitvinden van deze volgorde zorgt ervoor dat er een zekere vorm van replayability is. Het blijft knap dat er na dertig jaar nog altijd nieuwe eindbazen bedacht worden voor de franchise en deel 11 weet ook met de standaard elementen als vuur en wind alsnog weer voor nieuwe varianten te zorgen.
Game Over
Iets wat na al die jaren ook nog altijd hetzelfde is gebleven is de verdraaid hoge moeilijkheidsgraad. Zelfs op de Normal difficulty kwam ik vaak genoeg in de problemen en resulteerde dit soms keihard in een Game Over-scherm als ik teveel levens verloor. Het springen van platform naar platform vraagt om precisie en in sommige levels krijg je ook nog eens andere obstakels voor je neus geworpen die juist dat moeilijker maken.
Hoewel de gameplay grotendeels hetzelfde is gebleven, betekent dit niet dat er geen toevoegingen zijn. Nieuw namelijk is het Double Gear-systeem waarbij je twee extra krachten krijgt die erg handig zijn. Met een druk op de linker bumper worden jouw schoten extra krachtig en onder de rechter bumper zit een power waarbij de tijd vertraagt. Met name de laatste was ik een groot fan van, omdat je de sprongen en aanvallen van vijanden beter kan timen. Ze zijn alleen niet zonder consequenties te gebruiken, want terwijl je één van de Double Gears gebruikt, loopt er een meter op. Is hij vol, dan kan je ze een langere tijd niet gebruiken.
Het geeft dan ook een zeker tactisch aspect aan de gameplay, vooral als je ze allebei tegelijkertijd gebruikt. Hierdoor kun je extra in de penarie kan raken als je het verkeerd inzet. Bij sommige eindbazen kan je haast niet anders, want zij maken ook gebruik van powers, zoals extra hoge snelheden, waardoor ze amper te raken zijn. Het is dan ook aan jou om het gebruik goed te verdelen.
Toch is het Double Gear-systeem op het algehele pakket maar een kleine toevoeging en is het niet de grootschalige verandering die je bij een moderne versie zou verwachten. Het is geen verandering waardoor je de game per se moet spelen, maar daar zorgt de gameplay zelf al voor.
Conclusie
Mega Man 11 doet wat je verwacht van de klassieke formule in een modern jasje. De basis gameplay is nog altijd hetzelfde en dat is misschien ook één van zijn nadelen. Het doet niets verkeerd en het is trouw aan wat het deed, maar het mist tegelijkertijd de nodige grote vernieuwingen om de franchise vooruit te helpen. Daar is het Double Gear-systeem net geen gamechanger voor.
Mega Man 11 is nu beschikbaar voor de PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en PC. Voor deze review is de Xbox One-versie gebruikt.