Na een show in Bitterzoet op zondag 27 februari, lagen drie van de vier leden van The Pains of being pure at heart nog hun roes uit te slapen in het hotel, terwijl frontman Kip Berman al dapper interviews aan het doen was.
Mixed Grill had de eer om samen met deze vroege vogel koffie te drinken in Amsterdam en een leuk gesprek te houden. We spraken onder andere over popmuziek, lange band-namen en uiteraard hun nieuwe album Belong (release: 28 maart)
Hoe was de show in Bitterzoet gisteravond?
Superleuk! We hebben al geen twee jaar meer in Nederland gespeeld en het was erg leuk om terug te komen en onze nieuwe nummers te spelen. In 2009 hebben we in Paradiso gespeeld met Dan Deacon, wat erg leuk was. En ook in Rotterdam en Utrecht hebben we concerten gedaan. Dat was eigenlijk de laatste keer dat we hier zijn geweest.
Hoe was het publiek en wat was hun reactie op de nieuwe nummers?
Het was fantastisch. Ons album is niet eens uit en het is te gek om te zien dat er zoveel mensen op af komen en zo goed op de nieuwe nummer reageren. Het is een super gevoel. We hebben de laatste twee jaar doorgebracht met het opnemen van de nieuwe nummers en we geloven heel sterk in ze. We vonden het heel spannend om ze te spelen, want je weet eigenlijk nooit of ze goed zijn totdat je de reacties van mensen ziet.
Het album komt 28 maart uit hier bij jullie, dus over een maandje is het zover.
Wat is het grootste verschil tussen het maken van jullie eerste cd en deze? Wat is het belangrijkste dat jullie hebben geleerd van de producers waar jullie mee hebben gewerkt deze keer (Moulder en Flood)?
Het belangrijkste is dat we zijn gebleven bij datgene waardoor we in de eerste plaats de band zijn begonnen: de best mogelijke nummers willen schrijven.
We hebben de kans gehad om met hele bekende producers te werken deze keer, maar als wij zelf niet in onze nummers zouden hebben geloofd, dan hadden zij ons bij heel veel dingen niet kunnen helpen.
Hun kennis en ervaring hebben ons heel veel geleerd: zij hebben datgene waar wij om geven alleen maar beter gemaakt. Het was een geweldige leerervaring en het is heel verwarmend om te merken dat zulke bekende namen(Moulder en Flood werkten met o.a. Nine Inch Nails, Depeche Mode, My Bloody Valentine) in ons geloven ondanks dat we geen megabekende band zijn.
Het was een geweldige kans, want niet veel bands krijgen die kans.
Jullie zijn inderdaad geen overbekende band, maar jullie hebben wel een hele trouwe fan-base.
Dat is heel fijn om te horen. We hechten ook veel meer waarde aan de soort mensen die om ons geven, niet om het aantal.
Jullie noemen veel groepen uit de jaren ’80 als belangrijke invloeden (My Bloody Valentine, Jesus and the Mary Chain etc.). In vergelijking met andere bands die dezelfde invloeden als jullie hebben, dragen jullie wel degelijk het gevoel van de jaren ‘80/’90 uit en zijn jullie in geen enkel opzicht te zien als ‘een kopie van…’ Jullie hebben een totaal eigen stijl, maar wel met echo’s van de bands die jullie waarderen. Hoe verklaar je dat verschil tussen jullie en laten we zeggen het gros van de andere bands die wel ‘kopieën van…’zijn?
Dat is heel vleiend. Het is heel vreemd, het is waarschijnlijk omdat we onszelf niet echt als ‘band’ zien, maar meer als muziekliefhebbers. Met elkaar praten we constant over andere bands, we hechten superveel aan de muziek die we maken, maar we proberen ons nooit beter voor te doen dan anderen. Mensen gaan vaak vergelijken en competitie voeren onder elkaar. We vergelijken onszelf met niemand, maar als we bijvoorbeeld met grote bands in één adem genoemd worden, dan is dat ontzettend vleiend. Ik bedoel: we zullen sowieso nooit zo groot of zo cool als zijn worden, maar met hen in één zin genoemd worden is al te gek.
Er is natuurlijk altijd wel het idee van immitatie en het proberen te evenaren van de band dieje vroeger adoreerde, maar heel veel bands gaan de fout in doordat ze gewoon tekort schieten daarin en teveel willen immiteren in plaats van een eigen stijl te vinden.
Gezien jullie al met zoveel bands worden vergeleken, is er ook een band waar je liever niet (meer) mee vergeleken zou willen worden?
Er zijn niet echt bands waarvan we zeggen ‘daar willen we niet mee vergeleken worden’. Het is vaker zo dat de vergelijking tussen ons en andere groepen geen recht doen aan de andere band, dan andersom.
We zijn nooit echt vergeleken met iets wat we haten, zoals Limp Bizkit, of dat we werden gezien als de nieuwe Stone Temple Pilots. Soms maken mensen links naar Jesus and the Mary Chain en dan denk ik ‘Wow, ik zou wel zo willen zijn, maar die attitude hebben we helemaal niet en we zijn lang niet zo cool’. Niemand zal mij dan ook voor Jim Reid aanzien in een bar ofzo haha. Ik zal jou nooit in je gezicht meppen of wat dan ook.
Als mensen naar onze show komen en de gelaagdheid van bijvoorbeeld My Bloody Valentine verwachten, dan zullen ze teleurgesteld zijn. Want wij spelen gewoon pop-nummers.
Op jullie nieuwe plaat lijkt het alsof er veel meer ruimte is voor de teksten; was dat de bedoeling?
Dat was zeker de bedoeling, we wilden alles meer op de voorgrond plaatsen: zowel de muziek als de teksten. Dat hele gemengde geluid van de eerste plaat, waarin alles een grote brij lijkt, wilden we nu helderder hebben.Ook thematisch gezien zijn de teksten veel directer, minder beschrijvend en evocatiever. Op ons eerste album spraken te teksten meer over het verleden, waren ze veel narratiever. Met het nieuwe album wilden we vooral het gevoel van het ‘heden’ oproepen, het gevoel dat je nu leeft.
Je vertelde dat Belong vooral gaat over “feeling, not feelings”. Zou je misschien kunnen uit leggen wat je hier precies mee bedoelt?
Laten we zeggen dat de teksten niet zo sentimenteel zijn als vroeger. Het is minder gericht op de traditionele manier van indie-pop songs maken, minder gericht op dat wereldje waarin de zanger zich verliest in het romantische en daar zijn hart over uitstort.
Ik wilde het album meer een gevoelservaring laten worden, een extra gevoels-dimensie meegeven. Gewoon voelen dat je iets ervaart en dat je er midden in zit. Het gaat vooral om het heden en dat je dat als een hele bredere ervaring ziet.
Ik wilde gewoon buiten het cliché stappen van “Ok, ik ga nu een Valentijnskaart schrijven” snap je?
Is er naast Belong een ander nummer wat de essentie van het nieuwe album weergeeft?
Too tough, de voorlaatste track, is een nummer wat me veel doet. Het heeft een soort droevige, maar mooie sfeer en ik voel me er heel zelfverzekerd over. Er was een nummer, Ramona, op de b-side van één van onze singles en ik vond het jammer dat deze nooit op één van de albums is gekomen. Ramona had ongeveer dezelfde sfeer en Too Tough is een soort van goedmaker.
Eigenlijk zijn alle nummers heel typerend, ze klinken allemaal zoals the Pains gewoon zijn. Popmuziek moet heel natuurlijk zijn, vooral niet teveel over na denken en dat is waar ik het meeste van geniet. Je moet de nummer direct ‘voelen’.
Hoe zijn jullie als band in de afgelopen tijd naar elkaar toegegroeid: met het schrijven van nummers bijvoorbeeld?
Sinds Kurt (drummer) erbij is gekomen gaat het alleen maar beter. Toen we nog met een drummachine werkten waren we meer gebonden aan bepaalde ritmes. Kurt was nu gewoon bij het schrijfproces van veel nieuwe nummers en hij heeft er heel veel aan bijgedragen: de nummers klinken nu ook veel diverser dan eerst.
Veel van liedjes hebben we al een hele poos terug geschreven, maar we wisten nooit echt goed hoe we ze vorm moesten geven, zoals The Body en Strange. We wisten wel hoe ze moesten klinken, maar we slaagden er niet in om dat ook echt uit te werken. Flood en Moulder hebben ons goed geholpen deze nummers vorm te geven.
Heaven’s gonna happen now is in mijn ogen de perfecte pop-song. En het hele album bevat veel verschillende lagen, nuances.
Dat klopt. Onze eerste album was alsof je 10 keer naar hetzelfde lied aan het luisteren was. It was a cool thing, ik vond het niet erg, vooral omdat ik het een geweldig nummer vond haha. Met het nieuwe album is het nog steeds dezelfde band, maar er is meer variatie en zelfs wat dansbare dingen, zoals The Body.
Even over jullie naam: waarom hemelsnaam zo’n lange bandnaam? Hoe kan het dat zoveel bands hiervoor kiezen?And you will know us by the trail of dead bijvoorbeeld kan er ook wat van…
Weet je dat we een keer een show hadden met The trail of dead? Dat was echt de ergste poster ooit. Dan stond er “And you will know us by the trail of dead, opening by Pains of being pure at heart”. De bandnaam is marketing-technisch zeker geen goede keus geweest, maar dat was niet ons primaire belang. We konden makkelijk beginnen en onze band bijvoorbeeld The Coffeetables noemen, maar wij vonden deze zin gewoon heel erg mooi en muziek maken doe je maar één keer en daarom vonden we het heel gepast en wilden we niets anders ervoor in de plaats.
Kan je misschien vertellen wat het grootste verschil is tussen het Europese publiek en het Amerikaanse? Jullie komen immers uit New York, een metropool, merken jullie veel verschil?
Goede vraag…er is niet echt een groot verschil denk ik. We merken wel dat het publiek in grote hoofdsteden, misschien niet in Amsterdam, maar zoals London, New York, dat de mensen daar wel redelijk rustig zijn. In Spanje begonnen mensen een keer voetbal-koren te zingen, dat was gek, maar pretty cool. Maar er is niet echt een heel groot verschil tussen de mensen die naar onze shows komen. In Manchester waren er af en toe wat mosh-pits, maar ook gister bijvoorbeeld deed iemand aan halve poging om te crowd-surfen…was erg leuk om te zien, vooral omdat het leek alsof diegene halverwege toch maar liever niet wilde crowdsurfen. Er gebeuren altijd wel van dat soort leuke dingen.
***
De band speelt morgen in België en daarna in Londen, om vervolgens terug te vliegen naar home sweet home, the States. Het was een erg leuk gesprek en ook de stroopwafels die MixedGrill had meegenomen werden met grote blijdschap werden ontvangen. “O my god these are great! Especially my bandmates like them a lot.”
Na een kort praatje over hun thuisstad New York en diabetes die veel stroopwafels konden veroorzaken in combinatie met veel koffie en nog meer interviews, was de ochtend voorbij.
Belong is een veelbelovende plaat, maar bovenal een bevestiging van alles waar de band in gelooft en van wat ze kan. Pains of being pure at heart is in al haar bescheidenheid één van de meest toegewijde bands die door haar liefde voor muziek en plezier maken, hopelijk nog lange tijd zal doen waar ze mee bezig is: fantastische pop-nummers schrijven.