Er is een geweldige markt te vinden voor ports op Nintendo Switch en gelukkig zien veel uitgevers dat inmiddels in. Hoeveel games zou je nog wel een keer willen induiken, maar dan wel wanneer dit met een nieuwe hoek kan. Om portable deze fantastische selectie games van 2K te kunnen spelen, vervulde exact deze wens, en is er simpelweg briljant voor te noemen.
We spreken hier over een drietal collecties aan games die 2K overgebracht heeft naar Nintendo’s hybride console, stuk voor stuk van hoge kwaliteit. Te beginnende met BioShock, BioShock 2 en BioShock Infinite, de hooggewaardeerde avonturen shooter met een geweldig plot van Irrational Games. Vervolgd door de bundeling van de bekendste looter shooter-serie genaamd Borderlands Legendary Collection, wat het origineel en diens opvolger, plus het tussenavontuur van het einde van PlayStation 3 generatie, the Presequel, bevat. Als laatste een wat meer niche-, maar minstens zo hoog aangeschreven titel in de vorm van de XCOM2 Collection, de tactische strategieserie waarbij permadeath je laat geven om jouw troepen. Belangrijk om te vermelden is dat de BioShock- en Borderlands-games ook allemaal los te verkrijgen zijn. Je weet wel, wanneer je die ene persoon wil zijn die alleen de remastered versie van BioShock 2 wil spelen en de andere twee meesterwerken wilt laten liggen.
Zonder kleerscheuren
Niet de minste namen en allen technische hoogstandjes in hun tijd. Voor BioShock en Borderlands gaat dat terug naar de PlayStation 3, Xbox 360 en PC, waar XCOM2 zelfs nog in 2016 voor de PlayStation 4 en Xbox One verscheen naast de PC – waar traditioneel de meeste fans van dit type games leven. Het feit dat je deze games zonder al te veel zichtbare kleurscheuren in al hun glorie in je hand kunt houden voelt dan ook echt fenomenaal. We hebben meer games uit deze tijd inmiddels geport gezien naar Switch, maar toen ik de wereld van Columbia instapte in BioShock Infinite onder het genot van een drankje in mijn tuin – was dat toch wel even een momentje. Dit alles wordt ook geholpen doordat de games er fantastische uitzien en heerlijk spelen. Geen grote framerate drops, geen wazige beelden. Gewoon Borderlands, XCOM en BioShock zoals je het je herinnert.
Diep in de zee
Als we door de games heenlopen dan beginnen we met de, voor mij persoonlijk, meest invloedrijke titel: het originele BioShock. Het is een masterclass in het neerzetten van een wereld, sfeer en verhaal met diepgaande personages en een goede twist. BioShock was zo goed dat het de toon zette voor games die volgden en weinig hebben dat niveau kunnen bereiken. De shooter in de onderwaterwereld van Rapture was een beleving, niet alleen door de prima combat en insane wapens en coole powers. Het meest indrukwekkende was hoe dreigend deze vervallen wereld kon voelen door zijn bewoners, de splicers, die hun genencode aanpaste om zo bovennatuurlijke krachten te krijgen – iets waar de hele vrije, nieuwe wereld van visionair Andrew Ryan op gebaseerd was en dus alom vertegenwoordigd. Dit leidde echter ook tot panisch gedrag, vervormde gezichten en maakte de splicers angstaanjagend wat de druk flink opvoerde. Om dan nog maar te zwijgen over de iconische Big Daddies die in hun duikerspak de Little Sisters beschermden. BioShock liet dingen zien, in plaats van alles uit te leggen. Het maakte effectief gebruik van audio logs om het verhaal om jouw gameplay heen te leggen en wist je als geen ander in die ervaring te trekken.
Diens opvolger BioShock 2 is het onder gewaarde kindje van de BioShock-familie, zeker omdat deze door een andere studio gemaakt werd. Het pakte verder op de gebeurtenissen van het eerste deel en deelde diens setting. Toch heb ik plezier beleefd aan dit vervolg, al was het niet zo memorabel als het origineel. De twist om zelf als Big Daddy te spelen was een leuke, zij het één met niet al te veel consequenties, maar het beste aan BioShock 2 was de invoering van de nieuwe tegenstander; de Big Sister. Sneller, indrukwekkender en iemand die jou door de hele loop van de game achterna zit, was de Big Sister veel intenser dan de Big Daddy ooit kon zijn.
BioShock Infinite nam de serie uit het water en trok het mee de wolken in voor een radicaal andere game, die gek genoeg toch heel BioShock aanvoelde. Ook hier een verwrongen wereld afgezonderd van de gewone mens, aangevoerd door hun heilig verklaarde leiders. De combat werd verbeterd en voegde een nieuwe grappling mechanic toe waarmee razendsnel via vrachtbanen naar nieuwe locaties kon worden gevlogen. Dit zorgde voor hectische combat, waarbij ik meer dan eens de benen moest nemen door de lucht in te schieten en mijzelf vervolgens achter een gebouw weer bij het gevecht te voegen.
De essentiële Looter Shooter
Borderlands 2 was een fenomenale ervaring, echt een game die vandaag de dag nog steeds flink gespeeld wordt en al de nodige re-releases zag. De first person looter shooter in een cell shaded wereld van Pandora is er eentje die eruit springt met zijn eigen unieke look en feel. De humor is on point, wapens voelen goed en er is altijd meer te doen. Borderlands 2 werkte zo goed omdat het een evolutie van het origineel is en dat is goed te zien wanneer je de twee naast elkaar legt. Essentieel is het dezelfde game, maar dan veel ruwer, veel minder netjes en (onderaan de streep) veel minder fun. De toevoeging in de collectie is voor het historisch perspectief natuurlijk leuk. De PreSequel, diens tussenstop/vervolg (ja, zo vaag is en blijft het) is een lekkere palet cleanser in dat het redelijk als Borderlands voelt, maar wat dingen anders aanpakt. Zo trekt het erop uit om nieuwe omgevingen te tonen dan Pandora wat we gewend waren van de vorige games, maar het voelt in zijn geheel als een minder strakke ervaring. Zeker de moeite waard voor de fans, maar sommigen zullen aan Borderlands 2 alleen meer dan genoeg hebben.
Tactisch en groots
De tactische serie XCOM is er ook een dichtbij mijn hart en laat zich heerlijk besturen op Nintendo Switch. Ook hier stond ik ervan te kijken hoe weinig XCOM2 hier laat liggen. Je spreekt echt over kleinigheidjes als wat missende schaduwen of minder detail in vuur. Maar dit zijn allen dingen die je in handheld mode zeker niet gaan opvallen. In plaats daarvan kon ik niet stoppen met het geven van commando’s aan mijn teams en hen de juiste plekken op het slagveld te laten innemen. Om met de juiste tactieken de vijanden schaak te zetten en met licht geluk ook daadwerkelijk iets te raken. XCOM werkt namelijk met percentages en de kans bestaat dat een point blank shotgun schot… wel, mist. Dat daar gelaten vind je uren plezier in het uitvinden van de perfecte strategie en weegt het permanent overlijden van personages zwaar op mijn ziel. Iedereen moet en zal overleven in mijn wereld, dus is het veel proberen en opnieuw proberen. Laat dat nou net zijn waar de Switch uitstekend voor is: even wat proberen, het ding neerleggen en later exact verder gaan waar je gebleven bent.
Conclusie
2K Games bewijst Nintendofans een hele grote dienst door hen te voorzien van deze collecties. Niet alleen zijn deze games stuk voor stuk toppers en voorbeelden in hun genre, het functioneert ook allemaal fantastisch op Switch. Ik bemerkte amper slowdown en zag mooie resoluties die nooit wazig werden. Portable spelen is het perfecte excuus om deze klassiekers nog eens op te pakken, dus waar wacht je nog op?