Recensie: Spektral Quartet – Hideout, Chicago

spektral quartet

Het is vandaag de dag moeilijk te geloven, maar er is een tijd geweest dat klassieke muziek volksvermaak was.

Dus in plaats van meerdere verzoeken om mobiele telefoons uit te zetten en om bij een heftige hoestbui de zaal te verlaten, renden er kinderen door de zaal, werden vrienden over de laatste roddels bijgepraat, en werd er waar mogelijk ook nog naar muziek geluisterd.

Het is tegenwoordig bijna niet meer voor te stellen dat een dergelijke vertoning nog kan gebeuren, maar gisteravond was het zover: het kamerkwartet Spektral Quartet speelde in de punkzaal The Hideout. Met twintig zitplaatsen en een bar waar de shots whisky, Malört en goedkoop bier rustig werden doorverkocht tijdens de set.

Veelvraten

Spektral Quartet staat bekend als een club muzikale veelvraten, en dat werd gisteravond opnieuw duidelijk: van tevoren kreeg het publiek weliswaar een programma, maar daar stond al vermeld dat de stukken “not in particular order” waren. In plaats daarvan werd op basis van de luidste schreeuwers in de zaal besloten welk stuk er nu gespeeld zou worden. De namen van de componisten (naast oudgedienden als Haydn, Verdi en Mozart waren daar ook “levende componisten”, die allemaal in de zaal aanwezig waren om hun stukken aan te kondigen) stonden op ballonnen geschreven die na elk stuk met de staaf onderaan het instrument van cellist Russel Rolen kapot werden geprikt. Tussen de stukken door werden posters en CD’s verloot, onder andere door spelletjes “Rock-Paper-Scissors”. Kortom: een onconventionele setting voor een kamerkwartet.

Björk en The Roots

En de muziek? Die gaat waarschijnlijk wel weer op de jaarlijst belanden. De vier mannen zijn niet alleen liefhebbers van een breed scala aan genres, maar ze beheersen die genres vrijwel moeiteloos. Of het nu gaat om een enthousiast allegro van Haydn of Verdi, een atonaal stuk gebaseerd op muziek van The Roots (Zin Zin Zin Zin van componiste Liza White), of een hemelse interpretatie van Björk’s Hidden Place, alles viel schitterend op z’n plaats. Onbetwist hoogtepunt was een andere interpretatie van Björk – in dit geval Jóga, hetgeen haast leek te zijn geschreven voor een strijkkwartet (violist Austin Wulliman bekende van tevoren dat de enige andere ervaring met haar muziek was het in falsetto meeblèren als hij in de file stond). Toegankelijk maar pittig, humoristisch maar kwalitatief hoogstaand: dit viertal met deze “vibe” kan wel eens heel, HEEL groot worden.

Ter afsluiting nog even een voorbeeld van het oeuvre van Spektral Quartet: een eerder opgenomen versie van James Blake’s I Never Learnt to Share.

Jacco Kuipers